Tá an rochtain ar an meabhairshláinte san Aontas Eorpach míchothrom agus, i roinnt mhaith tíortha, níl sí leordhóthanach. I roinnt tíortha Eorpacha tá liostaí feithimh le haghaidh cúram síceolaíoch níos faide ná an mhí, rud a chuireann iallach orthu siúd atá in acmhainn dul chuig an earnáil phríobháideach, rud a fhágann nach bhfuil aon duine ag freastal orthu siúd a bhfuil níos lú acmhainní acu. Mar sin féin, níor cheart an mheabhairshláinte a bheith ina pribhléid, ach ina ceart bunúsach a ráthaítear le córais sláinte poiblí. Chun aghaidh a thabhairt ar an bhfadhb seo, molaimid Ciste Eorpach um Rochtain ar Mheabhairshláinte a chruthú, a bheidh dírithe ar chóireálacha síceolaíocha a mhaoiniú do dhaoine a bhfuil acmhainní ísle acu agus nach bhfuil in acmhainn iad féin a íoc. Chomhlánódh an ciste sin na córais sláinte poiblí náisiúnta trí rochtain dhíniteach thráthúil ar chúram síceolaíoch a áirithiú ar fud an Aontais. Ina theannta sin, d’áiritheofaí leis nach mbeadh easpa acmhainní airgeadais ina bac ar chúram gairmiúil leordhóthanach. Chun é a chur chun feidhme, d’fhéadfaí an ciste a mhaoiniú trí ranníocaíochtaí ó bhuiséad ginearálta an Aontais, chomh maith le ranníocaíochtaí ó na Ballstáit agus/nó ó chláir Eorpacha sláinte poiblí. Dá bhrí sin, bheadh rochtain ar na hacmhainní sin bunaithe ar chritéir ioncaim agus leochaileachta, rud a d’áiritheodh go sroichfeadh siad na daoine is mó a bhfuil gá acu leis. Is é an sprioc dheiridh deireadh a chur leis na bacainní eacnamaíocha a chuireann bac ar rochtain ar mheabhairshláinte, agus samhail chúraim níos cothroime agus níos éifeachtúla a chur chun cinn ar fud an Aontais Eorpaigh.