Is í príomhfhadhb an chlársceidealaithe Eorpaigh gur minic a tharmligtear an caiteachas chuig na Ballstáit nach bhfuil an fhoireann ná an taithí acu chun na cláir a chur chun feidhme, glaonna a chruthú, páirt a thabhairt do pháirtithe leasmhara (e.g. NextGenEu). Go pearsanta, ní fhaca mé riamh mo Riarachán Poiblí Iodáilis mar áit spéisiúil le hobair. Taithí a fháil sna hinstitiúidí mar chéimithe agus é mar aidhm acu a bheith earcaithe in Údarás na Palaistíne ina dhiaidh sin ina dtír féin chun na cláir sin a chur chun feidhme (oiliúint ad hoc), ar bhealach ollmhór, ní hamháin leis na ‘saineolaithe náisiúnta’. Ag tosú ó thaithí sna hinstitiúidí agus ansin á seoladh chuig an mballstát le cur i bhfeidhm in Aireachtaí, Comhlachais Tráchtála... Ansin, maidir le cuideachtaí, ar an mbealach céanna ní mór dúinn iad a bheith páirteach i mbeartais Eorpacha a bhfuil tréimhse oiliúna/taithí dhíreach ar leith acu (m.sh. clár oiliúna chun iarratas a dhéanamh ar COSME, HORIZON...) ionas go mbeidh brústocairí íona nó nach bhfuil spéis acu iontu ina n-ambasadóirí i ndáiríre, ag tosú ó dhaoine óga, a dhéanfaidh iarracht meon riarthóir an FBM bhig a athrú (Tá níos mó ná 90 % de FBManna san AE). Is é sin le rá, braitheann buiséad Eorpach éifeachtúil ar na daoine a chuireann chun feidhme é sna stáit, go dtí seo meastar go bhfuil AE i bhfad i gcéin, deacair a thuiscint, ceisteach agus ba cheart dúinn é sin a athrú. Ar deireadh, ba cheart don bhuiséad Eorpach díriú ar fhorbairt phearsanta daoine agus an mheabhairshláinte a chur san áireamh freisin le cláir thacaíochta ar gach leibhéal.