Gach cúig bliana, an oíche sula mbuailimid le chéile san imréiteach, bím i mo dhúiseacht. B’fhéidir gurb é an tine é, nó an tost. Faoi breacadh an lae, tá mo sheanchloch pacáilte agam, an ceann céanna a chuir mé sa chiorcal blianta ó shin, nuair a tugadh cuireadh dom freagracht a ghlacadh. An cosán go dtí na gaotha bailithe trí fhéar ard agus fréamhacha crann; Ritheann leanaí romhainn, cosnochta agus gáire, anuas ar na seanóirí ag siúl go mall. Ag an lár, sa ghlanadh, clúdaíonn luaithreach an gual ón timthriall deireanach, atá i seilbh seanbhabhta copair. Is tráth tábhachtach é seo dár sochaí, is sos comhchoiteann é chun breathnú siar, agus chun an méid nach mór a thabhairt ar aghaidh a ainmniú. Cothaítear na guailí le péine sáithithe i roisín, agus gabhann na lasracha de réir a chéile, ag teacht ar ais beo go mall. Níos déanaí, tiocfaimid le chéile arís; Mar i gcónaí, i gciorcail. Déanfaidh na ciorcail saoránach machnamh ar an méid atá feicthe againn le blianta beaga anuas, ar an méid atá á rá ag an ithir dúinn, agus ar an méid is gá a oiriúnú. Cuirfidh na seanóirí – a dhéanann cinntí ar mhaithe leis an tsochaí i ngnáth-amanna – ceisteanna ar na saoránaigh an tseachtain seo chugainn, agus suífidh siad inár measc. Nuair a thosaíonn timthriall nua, éistfidh maoir nua, ag cabhrú le tuiscint a fháil ar an méid a chloistear. Sílim go bhféadfadh siad labhairt faoi na hathruithe aeráide nach mór dúinn ullmhú dóibh, na síolta a chuirfimid an séasúr seo chugainn, nó comhaontú nua maidir le cearta uisce. D'fhéadfadh roinnt rudaí athrú. B'fhéidir go dtiocfaidh cuid acu ar ais. Ach go dtí seo, tá an tine dóite agus níl aon duine ina n-aonar. Seo mar a thosaímid arís.