Tá an daonra ag éirí níos liath agus nílimid ullamh dó. Is eispéireas uilíoch é dul in aois agus ní gá dó rím a dhéanamh le huaigneas, míchumas agus spleáchas ar dhaoine eile. Sa lá atá inniu ann, déanann na seanóirí a bhfuil a sláinte ag laghdú tarraingt siar ón saol sóisialta agus fanacht sa bhaile nó, nuair a bhíonn a stát níos measa fós, bogann siad go teach altranais. Níl cuid mhór de na daoine scothaosta oiriúnach do cheachtar de na roghanna seo, cé go dteastaíonn tacaíocht de chineál éigin uathu sa saol laethúil — tá siad gníomhach agus bríomhar, ach bíonn siad ag streachailt le dul in aois ina n-aonar. Chun an comhthéacs a thabhairt, in 2018, bhí ceathrar as gach deichniúr ban san Aontas a bhí 65 bliana d’aois nó níos sine ina gcónaí ina n-aonar agus bhí thart ar an deichiú cuid de dhaoine scothaosta thíos le hualach mar gheall ar a gcostais tithíochta. Sa lá atá inniu ann, is dócha go mbíonn sé deacair ar níos mó daoine scothaosta a dtithe a íoc. Táim cinnte gur réiteach iontach é an comh-thithíocht ar an dúshlán seo. Is cineál tithíochta comhoibríoch é ina gcónaíonn seanóirí le chéile i suíomh pobail. Buntáistí? Costas inacmhainne (roinnte ag gach áitritheoir), spás inrochtana a dearadh le riachtanais daoine scothaosta san áireamh, seirbhísí tacaíochta idir lámha (cúram sláinte, ullmhú béilí, iompar), neamhspleáchas, uaigneas a chomhrac agus go deireanach ach go háirithe — tacaíocht fhrithpháirteach agus idirghníomhaíocht shóisialta. Taispeánann taighde go gcuidíonn nasc sóisialta le seanóirí fanacht géar agus sona, ag feabhsú solúbthacht chognaíoch agus sláinte mheabhrach. Ba cheart comhthithíocht a fhorbairt go práinneach, le tacaíocht airgeadais ón Aontas, ó na Ballstáit nó ó na rialtais áitiúla.