Samhlaím Aontas Eorpach ina bhfuil an dlúthpháirtíocht idirghlúine ní hamháin ina réaltacht idéalach ach ina réaltacht bheo – ina dtagann eagna daoine scothaosta, fuinneamh na hóige, agus taithí an daonra in aois oibre le chéile chun sochaí athléimneach, chuimsitheach agus inbhuanaithe a thógáil. San Aontas Eorpach amach anseo, tá beartais ceaptha ní hamháin do vótálaithe an lae inniu ach do na glúine atá le teacht. Dearadh spásanna poiblí le haghaidh inrochtaineachta agus idirghníomhaíochta ar fud aoisghrúpaí, tugann córais oideachais tús áite don ionbhá agus don rannpháirtíocht shibhialta, agus tá meas ar ghuthanna de gach aois i bpróisis dhaonlathacha. Chun an fhís sin a fhíorú, ní mór dúinn gníomhú anois. Ar an gcéad dul síos, ní mór dúinn infheistíocht a dhéanamh san idirphlé idirghlúine — ardáin a chruthú i scoileanna, i bpobail agus in ionaid oibre inar féidir le daoine de gach aois taithí, smaointe agus dúshláin a chomhroinnt. Ar an dara dul síos, ní mór dúinn tosaíocht a thabhairt do bheartais inbhuanaithe lena gcuirtear san áireamh na héifeachtaí fadtéarmacha ar dhaoine agus ar an bpláinéad araon — aghaidh a thabhairt ar an athrú aeráide, ar an gclaochlú digiteach agus ar an neamhionannas eacnamaíoch le fadbhreathnaitheacht. Ar deireadh, ní mór d’institiúidí an Aontais a áirithiú go mbeidh suíochán ag daoine óga ag an mbord – ní mar chomharthaí, ach mar chomhpháirtithe comhionanna maidir leis an todhchaí a mhúnlú. Chun sochaí aontaithe rathúil a thógáil, ní mór diúltú do dheighiltí aoisbhunaithe agus glacadh le cultúr ina roinntear an fhoghlaim agus an fhreagracht ó ghlúin go glúin. Ní mór na cinntí a dhéanaimid sa lá atá inniu ann a bheith bunaithe ar phrionsabal na hoidhreachta – ní hamháin ar an méid a bhainimid amach anois, ach ar an méid a fhágaimid ar lár. Tá todhchaí an Aontais Eorpaigh ag brath air sin.