Réimse amháin nach mór aghaidh a thabhairt go práinneach ar an gceartas idirghlúine is ea an beartas aeráide. Is é an t-athrú aeráide an sampla is práinní den chaoi a bhféadfadh iarmhairtí tubaisteacha fadtéarmacha a bheith ag cinntí gearrthéarmacha. Mar sin féin, is minic a eisiatar daoine óga – iad siúd a mbeidh na hiarmhairtí sin acu is faide – ó mhúnlú na mbeartas arb é is aidhm dóibh iad a réiteach. Ní mór dúinn athrú soiléir a dhéanamh ar straitéis aeráide an Aontais: ní mór tosaíocht a thabhairt don tionchar fadtéarmach seachas don áisiúlacht pholaitiúil nó eacnamaíoch láithreach. Ba cheart comhairliúchán leis an óige a áireamh i ngach mórchinneadh comhshaoil mar chleachtas caighdeánach, seachas mar eisceacht. Ba cheart fíorthionchar a bheith ag comhairlí aeráide óige ar an leibhéal náisiúnta agus ar leibhéal an Aontais araon, agus cumhacht vótála nó chomhairleach acu sna coistí ábhartha. Ina theannta sin, ba cheart ceartas aeráide idirghlúine a mhúineadh i scoileanna — ní hamháin mar shaincheist eolaíoch, ach mar fhreagracht shibhialta. Ar an taobh eile, ba cheart na glúnta scothaosta a rannpháirtiú trí fheachtais feasachta agus trí thionscadail idirghlúine lena dtugtar an óige agus seanóirí le chéile chun oibriú ar thionscnaimh inbhuanaitheachta ina bpobail. Más géarchéim é an t-athrú aeráide a théann thar na glúnta, ní mór an fhreagairt a bheith idirghlúine trí dhearadh. Is féidir leis an Eoraip a bheith ar thús cadhnaíochta trína léiriú gur dualgas comhroinnte í an fhreagracht chomhshaoil — agus go bhfuil tábhacht le gach guth, gan beann ar aois, chun todhchaí inmharthanach a thógáil.