Nuair a labhraímid faoi chothroime idirghlúine, is minic a dhírímid ar an méid a fhágaimid inár ndiaidh — fiachas, saincheisteanna aeráide, córais le réiteach. Ach tá rud éigin níos doimhne ann a ndéanaimid dearmad air go minic: tá leibhéal na comhfhiosachta sa ghlúin óg ag athrú go tapa. Cosúil le AI, tá a bhfeasacht agus a n-íogaireacht ag fás go heaspónantúil. Ach titeann muid isteach sa tseanghaiste céanna — ag glacadh leis go bhfuil ‘eolas níos fearr againn,’ go bhfuil ár slí mhaireachtála níos fearr. Ní chruthaíonn sé sin droichid; Tógann sé ballaí. Cruthaíonn sé dícheangal, ní eagna. Agus tailte eagna ach amháin i gcás ina bhfuil iontaobhas. I gcás go leor daoine óga sa lá atá inniu ann, ní cúis muiníne a thuilleadh í an aois ina haonar — baineann sí le barántúlacht, ábharthacht agus comhthuiscint. Mura n-aimsíonn glúnta níos sine bealaí nua chun a n-eagna a chur in iúl, d’fhéadfadh sé dul in éag, gan éisteacht. In ionad suí leis an réaltacht seo, is minic a bhíonn réitigh againn. Beartais, feachtais — dea-bhrí, ach bunaithe go minic ar fhadhbanna mídhiagnóisithe. Ní féidir leat caidreamh a shocrú murar thuig tú an réabadh. Ní féidir leat bearna chomhfhiosachta a líonadh le huirlisí nach bhfuil i gcroílár na faidhbe. Mar sin, cad a chiallaíonn sé ‘feasacht na nglúnta níos sine a ardú’? B’fhéidir go dtosóidh sé le cleachtais nua: éisteacht níos doimhne, fadbhreathnaitheacht chorpraithe, agus comhchruthú ó ghlúin go glúin. D’fhéadfadh uirlisí cosúil le scéalaíocht thumthach, VR, agus comhshamhlaíocht — go háirithe leanaí a bheith páirteach iontu — cabhrú linn ár mbealach a thuiscint. Toisc nach féidir linn tús a chur leis an mbearna a dhúnadh ach amháin nuair a thuigimid go fírinneach í.