Aby Europejczycy naprawdę czuli się częścią projektu europejskiego, powinni bezpośrednio korzystać z budżetu UE, w tym poprzez współtworzenie projektów społecznościowych. Takie podejścia istnieją (np. metodyka RLKS & LEADER), ale są one nieliczne i dalekie od siebie. Jednym z przykładów takiego podejścia opartego na społeczności są społeczności energetyczne. Potencjał wspólnotowej odpowiedzialności za odnawialne źródła energii w UE jest znaczny. Przewiduje się, że do 2050 r. około 45 % produkcji energii ze źródeł odnawialnych mogłoby należeć do obywateli UE, z czego około jedna czwarta mogłaby pochodzić ze społeczności energetycznych, takich jak spółdzielnie. W innym badaniu oszacowano, że tylko do 2030 r. obywatele UE chcący inwestować w spółdzielnie energetyczne mogą wykorzystać potencjał społeczny w wysokości 176 mld EUR, co prowadzi do łącznego potencjału produkcyjnego wynoszącego 195 805 GWh rocznie. Obecnie większość społeczności energetycznych nie korzysta z funduszy UE, ponieważ uważa je za zbyt daleko idące i biurokratyczne. Za pośrednictwem specjalnych punktów kompleksowej obsługi lub z pomocą organizacji wspierających (np. krajowych federacji społeczności energetycznych) należy uprościć, scentralizować i przyspieszyć dostęp do funduszy UE.