Jako współzałożycielka zespołu wolontariuszy HER-autyzm, antropolog społeczny i matka trójki dzieci – w tym dziesięcioletniej, niemówiącej córki autystycznej – wyobrażam sobie Europę, która naprawdę obejmuje różnorodność, nie tylko jako politykę, ale jako codzienną praktykę. Różnorodność nie jest problemem, którym trzeba zarządzać. Niezależnie od tego, czy różnorodność ta wynika z wieku, płci, pochodzenia, niepełnosprawności czy stanu zdrowia, należy ją przyjąć z zadowoleniem i odzwierciedlić we wszystkich aspektach życia. Niepełnosprawność jest jednym z wielu przejawów ludzkiego doświadczenia. W związku z tym, że prawie co czwarta osoba w UE żyje z jakąś formą niepełnosprawności, włączenie społeczne nie jest kwestią marginalną – ma kluczowe znaczenie dla demokracji. Zdecydowanie popieram ustanowienie ogólnounijnego programu pomocy osobistej, opartego na autonomii, wyborze i godności. Jest to znaczący krok w kierunku umożliwienia jednostkom życia w pełni i niezależnie. Podobnie etyczna, inkluzywna technologia ma ogromny potencjał w zakresie poprawy komunikacji, dostępności i codziennego życia dla ludzi o wszystkich umiejętnościach i wszystkich pokoleniach. Kierując się empatią, technologia staje się potężnym korektorem. Jako Europejczycy musimy również zadbać o to, by nasze instytucje mówiły jasnym, inkluzywnym językiem, tak aby wszyscy obywatele mogli zrozumieć, uczestniczyć i być wysłuchani. Empatia musi stać się podstawową częścią dialogu politycznego jako demokratyczna konieczność. Polityka, którą dziś kształtujemy, określi solidarność i sprawiedliwość jutra. Europa dla wszystkich nie jest marzeniem. To jest odpowiedzialność.