Wyobrażam sobie przyszłość, w której pokolenia wzajemnie się wspierają, a nie konkurują o zasoby. Starsi ludzie nie będą już postrzegani jako ciężar ekonomiczny, a młodzi ludzie nie będą już postrzegani jako nieodpowiedzialni. Środowisko odniosłoby korzyści dzięki standardowym zielonym technologiom, miastom ze zintegrowanymi terenami zielonymi i energii odnawialnej. Zanieczyszczenie stałoby się historią, a zmiana klimatu ustabilizowałaby się dzięki konkretnym działaniom. Edukacja aktywnie angażowałaby wszystkie pokolenia: młodzi ludzie uczyliby się tradycyjnych zawodów od osób starszych, przy czym te ostatnie są inicjowane w świecie cyfrowym. Wiedza byłaby przekazywana dwukierunkowo. Obecny kapitalizm, oparty na nieskończonym wzroście na planecie o ograniczonych zasobach, wymaga transformacji poprzez odrost. Sukces byłby mierzony szczęściem, zdrowiem ekosystemów i spójnością społeczną, a nie tylko PKB. Tygodnie pracy zostałyby skrócone, konsumpcja stałaby się świadoma, produkty przetrwałyby i zostałyby naprawione, gospodarka przeniosłaby się przez zwarcia. Systemy społeczne działałyby na zasadzie wzajemności: Młodzi ludzie inwestują w osoby starsze, wiedząc, że z kolei otrzymają wsparcie. Starsi ludzie przyczyniliby się do tego poprzez wolontariat i przekazywanie doświadczeń. Zmiana byłaby stopniowa i sprawiedliwa, przekształcając pracowników w zanieczyszczających gałęziach przemysłu i zapewniając, że nie stanie się przywilejem tylko bogatych krajów.