Solidarność międzypokoleniowa jest najskuteczniejsza w rodzinie, która pozostaje głównym źródłem wsparcia dla dzieci niesamodzielnych, młodszych dorosłych i osób starszych wymagających opieki. Polityka rodzinna ma zatem kluczowe znaczenie dla rozwiązania tego problemu. Po drugie, sprawiedliwość międzypokoleniowa dotyczy tego, w jaki sposób zasoby finansowe i uprawnienia decyzyjne są przydzielane różnym grupom wiekowym, ale także tego, w jaki sposób jednostki mogą przyczynić się do sprawiedliwego i zrównoważonego pod względem wieku modelu państwa opiekuńczego. Na przykład późniejsze przejście na emeryturę lub elastyczna organizacja pracy w starszym wieku mogłyby przyczynić się do zmniejszenia obciążenia finansowego systemów emerytalnych. Aby jednak było to sprawiedliwe, powinno to uwzględniać zdolność osób do dłuższej pracy, np. w zależności od ich stanu zdrowia, sytuacji rodzinnej, wykształcenia, możliwości uczenia się przez całe życie i dostępu do rynku pracy. Zarówno polityka rodzinna, jak i polityka rynku pracy powinny uwzględniać fakt, że nasze rodziny stają się coraz bardziej zróżnicowane pod względem cech społeczno-demograficznych, takich jak wiek, zdrowie, skład rodziny, wykształcenie czy pochodzenie etniczne. Wpłynie to na zdolność różnych rodzin w różnych regionach i miejscach do przystosowania się do rynku pracy lub do nowych wyzwań, takich jak zmiana klimatu. Dialog międzypokoleniowy, uwzględniający interesy, doświadczenia i perspektywy osób w każdym wieku, ma zasadnicze znaczenie dla zapewnienia, aby żadne pokolenie nie zostało pominięte.