Aby zapewnić prawdziwą sprawiedliwość międzypokoleniową, musimy wyjść poza modele gospodarcze, które opierają się na niekończącym się wzroście. W podejściu post-wzrostowym dla Europy uznaje się, że dobrobytu nie można budować na nadmiernym wykorzystaniu zasobów, niszczeniu środowiska, pogłębianiu nierówności i niedocenianiu nieodpłatnej pracy opiekuńczej, co osłabia dobrostan przyszłych pokoleń. Prawdziwa sprawiedliwość międzypokoleniowa oznacza życie w granicach planety i sprawiedliwy podział zasobów w czasie. Wymaga to przejścia od głównego celu wzrostu PKB do dobrobytu i opieki jako głównego celu polityki. W inwestycjach publicznych należy priorytetowo traktować odporność społeczną i ekologiczną – pracę opiekuńczą, edukację, przystosowanie się do zmiany klimatu – a nie wzrost gospodarczy sam w sobie. Rządy powinny monitorować i kierować podmiotami prywatnymi i finansami, czy to za pośrednictwem kontroli kapitału, czy struktur własności publicznej, aby osiągnąć szersze cele społeczne wykraczające poza zachęty do osiągania rentowności. Ramy fiskalne powinny odzwierciedlać tę zmianę, a narzędzia takie jak dobrostan i sporządzanie budżetu z uwzględnieniem aspektu płci oraz progresywne środki podatkowe (np. podatek majątkowy) powinny zapewniać, aby dzisiejsza konsumpcja zasobów nie odbywała się kosztem jutra. Włączenie feministycznego podejścia postwzrostowego do sprawiedliwości międzypokoleniowej ma zasadnicze znaczenie dla zapewnienia, aby systemy gospodarcze działały na rzecz ludzi i planety – teraz i w przyszłości. Nie chodzi tylko o unikanie szkód, ale o budowanie wspólnego, trwałego dobrobytu z pokolenia na pokolenie na ograniczonej planecie.