Ogólna tendencja w zachodnich demokracjach jest wyraźna. Przejście na umowy zerogodzinowe lub stanowiska tymczasowe, zmniejszenie bezpieczeństwa zatrudnienia, obniżenie płac i zwolnienie określonych rodzajów miejsc pracy z gwarancji płacy minimalnej. Miało to miejsce również w Europie, np. w art. 3 ust. 3 dyrektywy w sprawie delegowania pracowników (2016/1234/UE), w którym zwolniono pracowników sektora transportu z minimalnego wynagrodzenia. Jednocześnie coraz więcej osób w sektorze białych kołnierzyków jest zatrudnianych jako zewnętrzni konsultanci z niepewnymi umowami, które są niezwykle stresujące i nie pozostawiają bezpieczeństwa. Dlaczego to robimy, dlaczego jedyna rozmowa koncentruje się na "konkurencyjności" i wydajności, podczas gdy my oszukujemy się, że zatrudnienie jest wysokie, ale tylko z powodu tych strasznych warunków pracy i umów? UE powinna zainwestować więcej środków we wspieranie polityki i zaleceń mających na celu poprawę sektora edukacji, a także tworzenie lepszych i bezpieczniejszych warunków pracy. Ale jeśli proces decyzyjny nie jest tylko jednostronny, tj. od przedsiębiorstw do Komisji Europejskiej, bez uwzględnienia głosów młodszych pokoleń i pracowników, w jaki sposób ta zmiana może w ogóle nastąpić?