Przewiduje się, że do 2050 r. liczba młodzieży (w wieku 15–29 lat) spadnie, a liczba osób starszych (65 lat) wzrośnie. Muzea muszą na nowo wyobrazić sobie siebie jako Międzypokoleniowe Centra Społeczne: tętniące życiem przestrzenie, w których starsi i młodsi dorośli łączą się, angażują i uczą od siebie nawzajem, rozwijając wzajemne wsparcie. Muzea mogą projektować miejskie programy pokoleniowe w celu stworzenia przestrzeni dialogu i zaangażowania kulturalnego, wspierania włączenia społecznego i spójności społeczności, rozwoju badań i edukacji oraz promowania korzyści zdrowotnych (ICOM). Gdyby muzea zostały przemyślane jako ISB dla starych i młodych dorosłych (nie tylko dzieci), to: 1. zwiększenie włączenia społecznego poprzez rozwiązanie problemu izolacji i wykluczenia społecznego zarówno wśród osób młodszych, jak i starszych; 2. ułatwianie międzypokoleniowego transferu wiedzy, takiego jak umiejętności cyfrowe od osób młodszych do starszych oraz opieka mentorska od osób starszych do młodszych osób dorosłych; 3. aktywnie angażować młodzież NEET (niekształcącą się, niepracującą ani nieszkolącą się) i emerytów w znaczące role. Może to przynieść skalowalne skutki społeczne, takie jak: 1. Oszczędności na kosztach opieki zdrowotnej; 2. przyczynianie się do rozwoju umiejętności i zdolności młodzieży NEET, aby pomóc jej w znalezieniu pracy lub zainteresowaniu studiami, a tym samym zmniejszanie odsetka młodzieży NEET; 3. Angażowanie emerytów w aktywne role w celu zmniejszenia presji finansowej. 4. wykorzystanie partnerstw z organizacjami pozarządowymi i lokalnymi stowarzyszeniami już działającymi w tym celu; 5. Partnerstwa z instytucjami akademickimi i decydentami politycznymi w celu oceny i wsparcia projektu jako studium przypadku, które zatwierdza wniosek dotyczący polityki UE.