Aby zdefiniować sprawiedliwość międzypokoleniową, pomaga przyjąć pogląd demograficzny, w którym wszyscy, przechodząc przez nasze życie, zmieniamy role, które odgrywamy w naszych rodzinach, społecznościach i społeczeństwie. Patrząc z tej perspektywy, dzieci, młodzież, osoby w wieku produkcyjnym i emeryci nie są jakimiś antagonistycznymi grupami o sprzecznych interesach politycznych, ale są różnymi wcieleniami nas samych, tylko na różnych etapach naszej różnorodnej historii życia. Biorąc pod uwagę tę różnorodność, zwiększanie odporności naszych społeczeństw na przyszłe wyzwania jest zbiorową odpowiedzialnością. Osoby różnią się pod względem składu genetycznego, zdrowia, zdolności, pochodzenia społeczno-ekonomicznego, wychowania i innych cech pozostających poza ich kontrolą. W społeczeństwie sprawiedliwym międzypokoleniowo nie można wymagać odporności jedynie od osób, które mogą, ale nie muszą być w stanie sprostać wyzwaniom wynikającym z ich stanu zdrowia, sytuacji gospodarczej lub dostępności innych zasobów, takich jak wiedza. Zamiast tego, aby społeczeństwa mogły się rozwijać, odporność powinna być ogólnosystemową cechą sposobu, w jaki nasze społeczeństwa są zorganizowane, oraz sposobu, w jaki łączymy się ze sobą przez pokolenia. Nauka o systemach wskazuje, że struktury sieciowe są bardziej odporne niż sztywne odgórne hierarchie lub luźne zestawy poszczególnych elementów. Oznacza to, że topologia naszego życia wymaga ponownego przemyślenia, znalezienia właściwej równowagi między jednostkami i grupami oraz upewnienia się, że sieci wsparcia istnieją tam, gdzie są potrzebne.