Większość, jeśli nie wszystkie pokolenia, które przeszły na emeryturę w ciągu ostatnich 50 lat w stanach opieki społecznej, zrobiły to z zyskiem: opłacili mniej składek na ubezpieczenia społeczne niż otrzymywali w ramach świadczeń emerytalnych/emerytur. Poprzednie pokolenia rekompensowały to płatnością pośrednią: ich współczynnik dzietności był wyższy niż współczynnik substytucji pokoleniowej (2,1). System piramidalny, który jest naszym państwem opiekuńczym, został powoli osłabiony przez zbyt wysokie emerytury. Było to możliwe dzięki wzrostowi wydajności i akumulacji ogromnych kwot długu publicznego. Obie te drogi wydają się teraz o wiele trudniejsze: Europa jest już pochowana pod niezrównoważonymi kwotami długu publicznego i prywatnego, a jej wyniki gospodarcze są stale słabe. Wśród odpowiedzi, które możemy potrzebować, aby znaleźć dla tych problemów są: Zmniejszenie wszelkich barier w tworzeniu bogactwa. Bez prywatnych firm, które płacą podatki, nie ma systemu opieki społecznej. - zachęcanie do innowacji, które prowadzą do zmniejszenia zapotrzebowania na pracę: na przykład robotyzacja dla wszystkich sektorów, które są mniej atrakcyjne dla pracowników. - Rodziny z dziećmi i pracujący rodzice płacą podwójnie do systemu: płacą podatki i składki na ubezpieczenia społeczne oraz zapewniają zatrudnienie następnemu pokoleniu pracowników. Powinniśmy zatem przeformułować wszystkie polityki społeczne, aby zagwarantować, że pracujące rodziny z dziećmi są zawsze (ceteris paribus) w lepszej sytuacji niż pracownicy bez dzieci lub rodziny, w których nie pracują rodzice.