Kiedy mówimy o sprawiedliwości międzypokoleniowej, często skupiamy się na tym, co pozostawiamy za sobą – zadłużeniu, kwestiach klimatycznych, systemach, które należy naprawić. Jest jednak coś głębszego, o czym często zapominamy: Poziom świadomości w młodszych pokoleniach szybko ewoluuje. Podobnie jak sztuczna inteligencja, ich świadomość i wrażliwość rośnie wykładniczo. Wpadamy jednak w tę samą starą pułapkę – zakładając, że „wiemy lepiej”, że nasz sposób życia jest lepszy. W ten sposób nie buduje się mostów; Buduje mury. Stwarza rozłąkę, a nie mądrość. Mądrość jest tylko tam, gdzie istnieje zaufanie. Dla wielu młodych ludzi sam wiek nie jest już powodem do zaufania – chodzi o autentyczność, znaczenie i wspólne zrozumienie. Jeśli starsze pokolenia nie znajdą nowych sposobów wyrażania swojej mądrości, może ona zniknąć, niespotykana. Zamiast siedzieć z tą rzeczywistością, często spieszymy się z rozwiązaniami. Polityki, kampanie – mające dobre intencje, ale często oparte na błędnie zdiagnozowanych problemach. Nie możesz naprawić związku, jeśli nie zrozumiałeś zerwania. Nie da się wypełnić luki w świadomości narzędziami, które nie dotykają jej sedna. Co zatem oznacza „podnoszenie świadomości” starszych pokoleń? Być może zaczyna się od nowych praktyk: głębsze słuchanie, ucieleśnione przewidywanie i współtworzenie z pokolenia na pokolenie. Narzędzia takie jak wciągające opowiadanie historii, VR i zbiorowa wyobraźnia - szczególnie angażujące dzieci - mogą pomóc nam poczuć naszą drogę do zrozumienia. Bo tylko wtedy, gdy naprawdę rozumiemy lukę, możemy zacząć ją zamykać.