De algemene trend in westerse democratieën is duidelijk. Overschakelen op nulurencontracten of tijdelijke functies, de werkzekerheid verminderen, de lonen drukken en specifieke soorten banen vrijstellen van minimumloongaranties. Dit gebeurde ook in Europa met bijvoorbeeld artikel 3, lid 3, van de detacheringsrichtlijn (2016/1234/EU), waarin werknemers in de vervoerssector werden vrijgesteld van het minimumloon. Tegelijkertijd worden steeds meer mensen in de witteboordensector ingehuurd als externe consultants met onzekere contracten die ongelooflijk stressvol zijn en geen zekerheid bieden. Waarom doen we dit, waarom is het enige gesprek gericht op "concurrentievermogen" en efficiëntie, terwijl we onszelf voor de gek houden dat de inzet hoog is, maar alleen vanwege deze vreselijke arbeidsomstandigheden en contracten? De EU moet meer middelen investeren in de ondersteuning van beleid en aanbevelingen om de onderwijssector te verbeteren en betere en veiligere arbeidsomstandigheden te creëren. Maar hoe kan deze verschuiving plaatsvinden, tenzij het besluitvormingsproces slechts eenzijdig is, d.w.z. van bedrijven naar de Europese Commissie, zonder rekening te houden met de stemmen van jongere generaties en werknemers?