Om de vijf jaar, de nacht voordat we elkaar ontmoeten op de open plek, lig ik wakker. Misschien is het het vuur, of de stilte. Bij zonsopgang heb ik mijn oude steen ingepakt, dezelfde steen die ik jaren geleden in de cirkel heb geplaatst, toen ik werd uitgenodigd om verantwoordelijkheid te dragen. Het pad naar de verzamelende winden door hoog gras en boomwortels; Kinderen rennen ons voor, op blote voeten en lachend, langs de ouderen die langzaam lopen. In het midden, in de open plek, bedekt de as de kolen van de laatste cyclus, vastgehouden door een oude koperen kom. Dit is een belangrijk moment voor onze samenleving, het is een collectieve pauze om terug te kijken en te benoemen wat moet worden voortgezet. De kolen worden gevoed met grenen gedrenkt in hars, en de vlammen vangen geleidelijk op, langzaam levend terugkomend. Later zullen we weer samenkomen; Zoals altijd in cirkels. De burgerkringen zullen nadenken over wat we de afgelopen jaren hebben gezien, wat de bodem ons vertelt en wat moet worden aangepast. De ouderen – die in normale tijden beslissingen nemen voor het welzijn van de samenleving – zullen volgende week vragen stellen aan de burgerkringen en zij zullen onder ons zitten. Wanneer een nieuwe cyclus begint, zullen nieuwe stewards luisteren en helpen om te begrijpen wat er wordt gehoord. Ik denk dat ze het misschien hebben over de klimaatverschuivingen waar we ons op moeten voorbereiden, de zaden die we volgend seizoen zullen planten, of een nieuwe overeenkomst over waterrechten. Sommige dingen kunnen veranderen. Sommigen kunnen terugkeren. Maar voorlopig brandt het vuur en is niemand alleen. Zo beginnen we opnieuw.