Op het Civic Forum zit ik naast mijn oma. We zijn bezig met de herziening van de meest recente plannen voor aanpassing aan de klimaatverandering, die gezamenlijk zijn ontworpen door burgers van alle leeftijden. De beslissingen zijn niet eenvoudig, maar wel transparant en gebaseerd op de beste beschikbare kennis. Ze herinnert zich een tijd waarin de toekomst iets was om te controleren met top-down strategieën die het probeerden op te sluiten. Maar vandaag behandelen we het meer als een gedeelde horizon, gevormd door bewijs, geheugen en zorg. We accepteren onzekerheid, maar we negeren het niet. Voorafgaand aan een belangrijke beslissing houden we Natuurraadplegingen. Wetenschappers, kunstenaars, burgers, jong en oud, komen samen om signalen uit ecosystemen te interpreteren als onderdeel van ons democratisch proces. Wij vragen: Wat is goed voor degenen die na ons komen? Wat heeft de levende wereld nodig om te gedijen? We behandelen onze natuurlijke omgeving als een partner om mee samen te werken. Gran zegt dat onze instellingen veranderd zijn. We regeren nu door middel van een balans tussen stem en structuur, vergaderingen, lokale initiatieven en verantwoordelijke instellingen die samenwerken. Eerlijkheid houdt niet op bij inkomen of identiteit. Het koolstofbudget wordt gedeeld tussen generaties en de zorg verloopt via leeftijdsinclusieve systemen. Technologie wordt niet aanbeden. Elke belangrijke innovatie wordt beoordeeld door intergenerationele panels. De Europese Unie waar ik deel van uitmaak, is een coöperatieve stem, die overeenkomsten opbouwt die lang meegaan en tegelijkertijd onenigheid niet uit de weg gaat wanneer rechtvaardigheid, klimaat of vrede op het spel staan. Vroeger voelde de toekomst zich ver weg. Ik zie het in elke beslissing die we nemen.