Het niveau van het onderwijs op school is in een zeer sterke omwenteling in de richting van het negatieve. Deze diepe onderwijscrisis, die politieke leiders in het openbaar de noodzaak van gelijke kansen noemen, zal een langdurige impact hebben op de economische macht van ons land en als gevolg daarvan op het bruto binnenlands product. Opvallend is dat de oudere generatie meer kracht ontwikkelt op het gebied van motivatie en sociale verantwoordelijkheid dan vertegenwoordigers van de jongere generatie, die onverschillig staan tegenover de feedback van slechte of ontoereikende prestaties – met het argument dat de staat uiteindelijk “educatief gestrande” mensen vangt en niet uitsluit via sociale steunfondsen. De vloed van gemiddelden op A-niveau duidt niet op een hoge kwalificatienorm, omdat de prestatie verborgen is. Het is jammer dat een dergelijke ontwikkeling momenteel de huidige Abitur-prestatiebeoordelingen domineert. Iedereen heeft een middelbare school diploma, niemand heeft een middelbare school diploma! Deze puntige verklaring leidt tot een absurditeit in de door sommigen verlangde uniforme kwalificatie van een „Abitur”. In de context van intergenerationele rechtvaardigheid zou het dringend noodzakelijk zijn dat de staat het onderwijsniveau verhoogt, zodat de jongere generatie dezelfde kansen krijgt als de huidige oudere generatie na de Tweede Wereldoorlog: Deelnemen aan een tweede economisch wonder en zorgen voor welvaart voor een lange tijd.