Als medeoprichter van het vrijwilligersteam HER-autisme, sociaal antropoloog en moeder van drie kinderen – waaronder een tienjarige, niet-sprekende autistische dochter – stel ik me een Europa voor dat diversiteit echt omarmt, niet alleen als beleid, maar als dagelijkse praktijk. Diversiteit is geen probleem om te managen. Of die diversiteit nu voortvloeit uit leeftijd, geslacht, afkomst, handicap of gezondheidstoestand, het moet worden toegejuicht en weerspiegeld in alle aspecten van het leven. Handicap is een van de vele uitingen van de menselijke ervaring. Aangezien bijna een op de vier mensen in de EU met een of andere vorm van handicap leeft, is maatschappelijke inclusie geen marginaal probleem — het staat centraal in de democratie. Ik ben een groot voorstander van de invoering van een EU-brede regeling voor persoonlijke bijstand, die gebaseerd is op autonomie, keuze en waardigheid. Het is een zinvolle stap om mensen in staat te stellen volledig en onafhankelijk te leven. Evenzo heeft ethische, inclusieve technologie een enorm potentieel om de communicatie, toegankelijkheid en het dagelijks leven voor mensen van alle niveaus en alle generaties te verbeteren. Wanneer geleid door empathie, wordt technologie een krachtige equalizer. Als Europeanen moeten we er ook voor zorgen dat onze instellingen in duidelijke, inclusieve taal spreken, zodat alle burgers kunnen begrijpen, deelnemen en gehoord worden. Empathie moet een fundamenteel onderdeel worden van de politieke dialoog als een democratische noodzaak. Het beleid dat we vandaag vormgeven, zal bepalend zijn voor de solidariteit en rechtvaardigheid van morgen. Een Europa voor iedereen is geen droom. Het is een verantwoordelijkheid.