Intergenerationele solidariteit is het meest effectief binnen het gezin, dat de belangrijkste steunverlener blijft voor afhankelijke kinderen, jongere volwassenen en ouderen die zorg nodig hebben. Gezinsbeleid is daarom van cruciaal belang om dit probleem aan te pakken. Ten tweede gaat het bij intergenerationele rechtvaardigheid om de manier waarop financiële middelen en beslissingsbevoegdheid worden toegewezen aan verschillende leeftijdsgroepen, maar ook om de manier waarop individuen kunnen bijdragen aan een eerlijk en leeftijdsevenwichtig model van de welvaartsstaat. Zo kunnen latere pensioenregelingen en/of flexibele werkregelingen op oudere leeftijd de financiële lasten voor de pensioenstelsels helpen verlichten. Om eerlijk te zijn moet hierbij echter rekening worden gehouden met het vermogen van personen om langer te werken, bijvoorbeeld afhankelijk van hun gezondheidstoestand, gezinssituatie, onderwijs, mogelijkheden voor een leven lang leren en toegang tot de arbeidsmarkt. Zowel gezins- als arbeidsmarktbeleid moet rekening houden met het feit dat onze gezinnen steeds diverser worden in termen van sociaal-demografische kenmerken zoals leeftijd, gezondheid, gezinssamenstelling, onderwijs of etniciteit. Dit zal van invloed zijn op het vermogen van verschillende gezinnen in verschillende regio's en plaatsen om zich aan te passen aan de arbeidsmarkt of aan nieuwe uitdagingen zoals klimaatverandering. Een intergenerationele dialoog, waarbij rekening wordt gehouden met de belangen, ervaringen en perspectieven van mensen van alle leeftijden, is essentieel om ervoor te zorgen dat geen enkele generatie achterblijft.