Ik stel me een Europese Unie voor waar solidariteit tussen de generaties niet alleen een ideaal is, maar een geleefde realiteit – waar de wijsheid van ouderen, de energie van jongeren en de ervaring van de bevolking in de werkende leeftijd samenkomen om een veerkrachtige, inclusieve en duurzame samenleving op te bouwen. In deze toekomstige EU is het beleid niet alleen ontworpen voor de kiezers van vandaag, maar ook voor toekomstige generaties. Openbare ruimtes zijn ontworpen voor toegankelijkheid en interactie tussen leeftijdsgroepen, onderwijssystemen geven prioriteit aan empathie en maatschappelijke betrokkenheid, en de stemmen van alle leeftijden worden gewaardeerd in democratische processen. Om deze visie waar te maken, moeten we nu handelen. Ten eerste moeten we investeren in intergenerationele dialoog – het creëren van platforms in scholen, gemeenschappen en werkplekken waar mensen van alle leeftijden ervaringen, ideeën en uitdagingen kunnen delen. Ten tweede moeten we prioriteit geven aan duurzaam beleid dat rekening houdt met de langetermijneffecten op zowel de mens als de planeet – het aanpakken van klimaatverandering, digitale transformatie en economische ongelijkheid met vooruitziende blik. Tot slot moeten de EU-instellingen ervoor zorgen dat jongeren aan tafel zitten – niet als tokens, maar als gelijkwaardige partners bij het vormgeven van de toekomst. Het opbouwen van een verenigde, bloeiende samenleving betekent het verwerpen van op leeftijd gebaseerde verdeeldheid en het omarmen van een cultuur waarin leren en verantwoordelijkheid over generaties worden gedeeld. De beslissingen die we vandaag nemen, moeten gebaseerd zijn op het beginsel van erfenis – niet alleen wat we nu bereiken, maar ook wat we achterlaten. De toekomst van de EU hangt ervan af.