Tegen 2050 zal de jeugd (15-29 jaar) naar verwachting afnemen, ouderen +65 zullen stijgen. Musea moeten zichzelf opnieuw voorstellen als intergenerationele sociale hubs: levendige ruimtes waar oudere en jongere volwassenen met elkaar in contact komen, met elkaar in contact komen en van elkaar leren, waarbij wederzijdse ondersteuning wordt ontwikkeld. Musea kunnen stedelijke generatieprogramma's ontwerpen om ruimtes voor dialoog en culturele betrokkenheid te creëren, sociale inclusie en gemeenschapscohesie te bevorderen, onderzoek en onderwijs te bevorderen en gezondheidsvoordelen (ICOM) te bevorderen. Als musea zouden worden herdacht als ISB voor oude en jonge volwassenen (niet alleen kinderen), zou dit: 1. sociale inclusie te bevorderen door isolement en sociale uitsluiting onder zowel jongeren als ouderen aan te pakken; 2. intergenerationele kennisoverdracht te vergemakkelijken, zoals digitale vaardigheden van jongeren naar ouderen en mentorschap van ouderen naar jongere volwassenen; 3. actieve betrokkenheid van NEET's (niet in onderwijs, werkgelegenheid of opleiding) en gepensioneerden in zinvolle rollen. Dit kan schaalbare sociale gevolgen hebben, zoals: 1. Besparing op zorgkosten; 2. bijdragen aan de ontwikkeling van vaardigheden en capaciteiten van NEET’s om hen te helpen een baan te vinden of belangstelling te tonen voor studies, waardoor het NEET-percentage wordt verlaagd; 3. Betrokkenheid van gepensioneerden in actieve functies om de financiële druk te verminderen. 4. het benutten van partnerschappen met ngo’s en lokale verenigingen die al actief zijn op dit gebied; 5. Partnerschappen met academische instellingen en beleidsmakers om het project te evalueren en te ondersteunen als een casestudy die het voorstel voor EU-beleid valideert.