Wanneer we het hebben over intergenerationele rechtvaardigheid, richten we ons vaak op wat we achterlaten: schulden, klimaatkwesties, systemen om op te lossen. Maar er is iets diepers dat we vaak over het hoofd zien: Het bewustzijnsniveau van jongere generaties evolueert snel. Net als AI groeien hun bewustzijn en gevoeligheid exponentieel. Toch vallen we in dezelfde oude val – ervan uitgaande dat we “beter weten”, dat onze manier van leven superieur is. Hiermee worden geen bruggen gebouwd; Het bouwt muren. Het creëert ontkoppeling, geen wijsheid. En wijsheid landt alleen waar vertrouwen bestaat. Voor veel jongeren van vandaag is leeftijd alleen niet langer een reden om te vertrouwen – het gaat om authenticiteit, relevantie en gedeeld begrip. Als oudere generaties geen nieuwe manieren vinden om hun wijsheid tot uitdrukking te brengen, kan het vervagen, ongehoord. In plaats van met deze realiteit te zitten, haasten we ons vaak naar oplossingen. Beleid, campagnes — goedbedoeld, maar vaak gebaseerd op verkeerd gediagnosticeerde problemen. Je kunt geen relatie tot stand brengen als je de breuk niet hebt begrepen. Je kunt een bewustzijnskloof niet overbruggen met instrumenten die het hart ervan niet raken. Dus wat betekent het om “het bewustzijn van oudere generaties te verhogen”? Misschien begint het met nieuwe praktijken: dieper luisteren, belichaamde vooruitziendheid en co-creatie over generaties heen. Tools zoals meeslepende storytelling, VR en collectieve verbeelding - vooral met betrekking tot kinderen - kunnen ons helpen onze weg naar begrip te voelen. Want alleen als we de kloof echt begrijpen, kunnen we beginnen deze te dichten.