Πιστεύω ότι από τη διαίσθηση και την εφαρμογή της, η πολιτική της Ευρωπαϊκής Πράσινης Συμφωνίας, τον Δεκέμβριο του 2019, έχει χαράξει ένα σημαντικό και σαφές σύνορο μεταξύ μιας οικονομίας που βασίζεται κυρίως στους ορυκτούς υδρογονάνθρακες και μιας οικονομίας που βασίζεται στην υιοθέτηση καυσίμων ανανεώσιμης προέλευσης. Η Ευρωπαϊκή Κοινότητα έθεσε για πρώτη φορά, με παγκόσμια εξουσία, τον στόχο της επίτευξης καθαρών μηδενικών εκπομπών το 2050. Αυτό θα είναι δυνατό μέσω της ανάπτυξης μιας οικονομίας που θα βασίζεται στο καθαρό υδρογόνο. Για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να εξαλείψουμε τη μεγάλη αδυναμία των ενεργειακών συστημάτων υδρογόνου, την ασφάλεια της αποθήκευσης, αυτού του υπέροχου φορέα ενέργειας. Μεταξύ των εποχιακών λύσεων, υπάρχει αποθήκευση στερεάς κατάστασης που βασίζεται σε νανοτεχνολογίες, προηγμένα υλικά και φωτονική. Αυτή η λειτουργία αποθήκευσης εγγυάται υψηλή ενεργειακή πυκνότητα τόσο σε βαρυμετρικές όσο και σε ογκομετρικές αναλογίες, εξασφαλίζοντας πολύ υψηλά πρότυπα ασφάλειας. Ως εκ τούτου, οι επενδύσεις και η έρευνα θα πρέπει να διοχετευθούν προς αυτόν τον συγκεκριμένο στόχο.