Φαντάζομαι ένα μέλλον όπου οι γενιές αλληλοϋποστηρίζονται και δεν ανταγωνίζονται για πόρους. Οι ηλικιωμένοι δεν θα θεωρούνται πλέον οικονομικό βάρος και οι νέοι δεν θα θεωρούνται πλέον ανεύθυνοι. Το περιβάλλον θα ωφεληθεί από τις τυποποιημένες πράσινες τεχνολογίες, τις πόλεις με ολοκληρωμένους χώρους πρασίνου και τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Η ρύπανση θα γίνει ιστορία και η κλιματική αλλαγή θα σταθεροποιηθεί με συγκεκριμένες δράσεις. Η εκπαίδευση θα περιλαμβάνει ενεργά όλες τις γενιές: οι νέοι θα μάθουν παραδοσιακά επαγγέλματα από τους ηλικιωμένους, τα οποία θα ξεκινήσουν στον ψηφιακό κόσμο. Η γνώση θα μεταδίδεται αμφίδρομα. Ο σημερινός καπιταλισμός, που βασίζεται στην άπειρη ανάπτυξη σε έναν πλανήτη με πεπερασμένους πόρους, απαιτεί μετασχηματισμό μέσω της αποανάπτυξης. Η επιτυχία θα μετρηθεί από την ευτυχία, την υγεία του οικοσυστήματος και την κοινωνική συνοχή, όχι μόνο από το ΑΕΠ. Οι εβδομάδες εργασίας θα μειωθούν, η κατανάλωση θα γίνει συνειδητή, τα προϊόντα θα διαρκέσουν και θα επισκευαστούν, η οικονομία θα μετεγκατασταθεί μέσω βραχυκυκλωμάτων. Τα κοινωνικά συστήματα θα λειτουργούν με βάση την αμοιβαιότητα: Οι νέοι επενδύουν στους ηλικιωμένους, γνωρίζοντας ότι θα υποστηριχθούν με τη σειρά τους. Οι ηλικιωμένοι θα συμβάλουν με τον εθελοντισμό και τη μετάδοση εμπειριών. Η αλλαγή θα είναι σταδιακή και δίκαιη, μετατρέποντας τους εργαζόμενους σε ρυπογόνες βιομηχανίες και διασφαλίζοντας ότι δεν θα γίνει προνόμιο μόνο των πλούσιων χωρών.