In de huidige samenleving is er een duidelijke scheiding tussen generaties, niet alleen in termen van mentaliteit, maar ook in het licht van de verwachtingen van de overheid en nieuwe ethische normen. Oudere generaties, die zijn opgegroeid in een heel andere sociaal-culturele context, zijn vaak terughoudender om bepaalde hedendaagse ideeën over te nemen, zoals die met betrekking tot inclusie, diversiteit of nieuwe opvattingen over identiteit. Het gewicht van hun traditionele overtuigingen, diep geworteld in het onderwijs en de waarden van hun tijd, leidt er soms toe dat ze deze ontwikkelingen verwerpen of vrezen, die volgens hen hun referentiekader in twijfel trekken. Omgekeerd zijn jongere generaties, gebaad in een voortdurend veranderende wereld, zich meer bewust van kwesties als sociale rechtvaardigheid, gendergelijkheid, erkenning van minderheden en respect voor het milieu. Deze nieuwe kwesties worden in toenemende mate door regeringen in aanmerking genomen en geïntegreerd in het overheidsbeleid, wat deze kloof tussen institutionele verwachtingen en de persoonlijke waarden van senioren verder versterkt. Deze generatiekloof leidt soms tot spanningen, waarbij jongere mensen ouderen de schuld geven van hun conservatisme, terwijl oudere mensen een samenleving aan de kaak stellen die ze te tolerant of instabiel vinden.