Om echte intergenerationele rechtvaardigheid te waarborgen, moeten we verder gaan dan economische modellen die afhankelijk zijn van eindeloze groei. Een postgroeibenadering voor Europa erkent dat welvaart niet kan worden gebaseerd op het overmatig gebruik van hulpbronnen, ecologische vernietiging, toenemende ongelijkheid en de onderwaardering van onbetaalde zorgtaken, die allemaal het welzijn van toekomstige generaties ondermijnen. Echte intergenerationele rechtvaardigheid betekent leven binnen de grenzen van de planeet en het eerlijk verdelen van hulpbronnen over de tijd. Dit vereist een verschuiving van de primaire doelstelling van bbp-groei naar welzijn en zorg als centrale beleidsdoelstelling. Overheidsinvesteringen moeten prioriteit geven aan sociale en ecologische veerkracht — zorgwerk, onderwijs, klimaatadaptatie — en niet aan groei omwille van zichzelf. Overheden moeten particuliere actoren en financiering monitoren en sturen, hetzij via kapitaalcontroles, hetzij via publieke eigendomsstructuren, om bredere maatschappelijke doelstellingen te bereiken die verder gaan dan winstgevendheidsstimulansen. Begrotingskaders moeten deze verschuiving weerspiegelen, met instrumenten zoals welzijn en genderbudgettering en progressieve belastingmaatregelen (bv. vermogensbelasting) om ervoor te zorgen dat het huidige gebruik van middelen niet ten koste gaat van morgen. De integratie van een feministische postgroeibenadering in intergenerationele rechtvaardigheid is van essentieel belang om ervoor te zorgen dat economische systemen werken voor mensen en de planeet – nu en in de toekomst. Het gaat niet alleen om het voorkomen van schade, maar ook om het opbouwen van gedeelde, duurzame welvaart tussen generaties op een eindige planeet.