Οραματίζομαι μια ΕΕ όπου οι φωνές όλων των γενεών — νέων, ηλικιωμένων και ενδιάμεσα — θα αποτιμώνται εξίσου στη διαμόρφωση του κοινού μας μέλλοντος. Μια πραγματικά ακμάζουσα κοινωνία θα ήταν διαγενεακή από το σχεδιασμό: όπου η νεολαία φέρνει καινοτομία και ενέργεια, οι παλαιότερες γενιές προσφέρουν σοφία και εμπειρία και οι μεσαίες γενιές βοηθούν στη γεφύρωση και των δύο κόσμων μέσω της ηγεσίας και της συνεργασίας. Τι πρέπει να γίνει τώρα για να γίνει πραγματικότητα; Κάθε σημαντική πολιτική — από το κλίμα έως τη στέγαση έως τον ψηφιακό μετασχηματισμό — θα πρέπει να περιλαμβάνει επίσημες διαβουλεύσεις με τα συμβούλια νεολαίας, τα ανώτερα δίκτυα και τα φόρουμ μεταξύ των γενεών, ώστε να διασφαλίζεται ότι οι αποφάσεις ωφελούν όλες τις ηλικιακές ομάδες. Η εκπαίδευση δεν πρέπει να σταματήσει στο σχολείο. Χρειαζόμαστε ισχυρά προγράμματα που θα βοηθήσουν τους ηλικιωμένους να παραμείνουν δεσμευμένοι με τις νέες τεχνολογίες και να ενδυναμώσουν τους νέους με τον πολιτειακό και δημοκρατικό γραμματισμό. Οι πόλεις και οι κωμοπόλεις θα πρέπει να προωθήσουν κοινούς κόμβους κοινοτήτων όπου οι γενιές μπορούν να συναντηθούν, να ανταλλάξουν ιδέες και να οικοδομήσουν σχέσεις — από έργα συγκατοίκησης έως πολιτιστικά κέντρα μικτής ηλικίας. Η κλιματική δικαιοσύνη είναι εγγενώς διαγενεακή. Οι αποφάσεις πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τις μακροπρόθεσμες περιβαλλοντικές επιπτώσεις, με τους νέους να συμμετέχουν ενεργά στις στρατηγικές βιωσιμότητας. Μια ενωμένη Ευρώπη ξεκινά με ενωμένες γενιές. Ας χτίσουμε γέφυρες, όχι τείχη, μεταξύ ηλικιακών ομάδων — και να σχεδιάσουμε πολιτικές που βοηθούν κάθε πολίτη, ανεξάρτητα από την ηλικία, να συμβάλει και να επωφεληθεί από μια ακμάζουσα κοινωνία.