De meeste, zo niet alle, generaties die in de afgelopen 50 jaar of zo in welvaartsstaten met pensioen zijn gegaan, hebben dit met winst gedaan: zij betaalden minder aan sociale premies dan zij aan pensioenuitkeringen/pensioenen ontvingen. Vorige generaties compenseerden dit met een indirecte betaling: zij hadden een vruchtbaarheidscijfer dat hoger was dan het generatiesubstitutiecijfer (2,1). Het piramidestelsel dat onze welvaartsstaten zijn, is langzaam ondermijnd door te hoge pensioenen. Dit was mogelijk door productiviteitswinsten en door de accumulatie van enorme hoeveelheden overheidsschuld. Beide wegen lijken nu een stuk moeilijker: Europa is al begraven onder onhoudbare bedragen van zowel publieke als private schulden, en zijn economische prestaties zijn altijd slecht geweest. Een van de antwoorden die we misschien moeten vinden voor deze problemen zijn: Het verminderen van alle barrières voor het creëren van rijkdom. Zonder particuliere bedrijven om belasting te betalen, is er geen welzijnssysteem. het stimuleren van innovatie die leidt tot een vermindering van de vraag naar werk: bijvoorbeeld robotisering voor alle sectoren die minder aantrekkelijk zijn voor werknemers. Gezinnen met kinderen en werkende ouders betalen dubbel in het systeem: zij betalen belastingen en sociale bijdragen, en zij zorgen voor de volgende generatie werknemers. We moeten daarom al het sociale beleid herontwerpen om ervoor te zorgen dat werkende gezinnen met kinderen altijd (ceteris paribus) beter af zijn dan werknemers zonder kinderen of gezinnen waren geen ouderwerken.