Για την αντιμετώπιση του μίσους στην κοινωνία θα μπορούσε να ξεκινήσει μια στρατηγική παιδείας, όπου ξεκινώντας από το σχολείο, θα υπήρχε στην πράξη κατανόηση των αναγκών των παιδιών. Στόχος θα ήταν η εξάλιψη του σχολικού εκφοβισμού, αντιμετωπίζοντας τις ρίζες που τον παράγουν με την κατανόηση των οικιακών (π.χ. φτώχεια, μίσος στην οικογένεια) ή προσωπικών αναγκών (π.χ. ADHD, εσωστρέφεια) των παιδιών και την διαφορετικότητα.

Η εμπειρία της ζωής μας έχει δείξει ότι ο άνθρωπος, όντας κοινωνικό ον, έχει την ανάγκη να κοινωνικοποιείται και να δέχεται την αποδοχή και την αγάπη από μικρές κοινότητες ανθρώπων, στις οποίες να νιώθει σημαντικός και ότι μπορεί να προσφέρει. Είναι σημαντικό να υπάρξουν τα πλαίσια ανακάλυψης ομάδων ενδιαφερόντων από τα παιδιά, αλλά και από τους ενήλικες, για να δημιουργούν έναν κύκλο ασχολίας και υποστήριξης.

Η κοινωνία, με τα social media, την τεχνητή νοημοσύνη, τη μετανάστευση και την επίτευξη προσωπικών στόχων πέραν της οικογένειας και των φίλων, ωθεί τον άνθρωπο στην αποξένωση. Αυτό μπορεί να καλλιεργεί και κάποιες φορές την αποξένωση της άποψης και το μίσος, αντί του ευγενούς διαλόγου της ομάδας, μειώνοντας παράλληλα τις ικανότητες διαλόγου και αλληλοσεβασμού των μελών της.

Η φτώχεια και η στέρηση δεν βοηθά όλους τους πολίτες να συμμετάσχουν σε δραστηριότητες και συλλόγους, ενώ παράλληλα το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα δεν προωθεί όλα αυτά εσωτερικά σε ικανοποιητικό βαθμό, χωρίς την ανάγκη για εξωσχολική κάλυψη, τουλάχιστον στη χώρα μου.