Η ΕΕ βιώνει σημαντική αλλαγή στην ιδιοκτησία των ιδιωτικών επιχειρήσεων λόγω της γήρανσης του πληθυσμού, με 450,000 επιχειρήσεις να αλλάζουν χέρια ετησίως, απειλώντας τη συνέχεια στο ένα τρίτο των περιπτώσεων. Χωρίς σαφείς στρατηγικές διαδοχής, πολλές οικογενειακές επιχειρήσεις κινδυνεύουν να κλείσουν. Οι χρηματοπιστωτικοί αγοραστές, όπως οι εταιρείες ιδιωτικών επενδυτικών κεφαλαίων, συχνά δίνουν προτεραιότητα στα βραχυπρόθεσμα κέρδη έναντι της μακροπρόθεσμης βιωσιμότητας, με αποτέλεσμα την εξόρυξη αξίας, την αποδυνάμωση των επιχειρήσεων και τη διάβρωση των τοπικών φορολογικών βάσεων. Οι επιθετικές εξαγορές μπορούν να οδηγήσουν στη μετεγκατάσταση της παραγωγής σε περιοχές με χαμηλό μισθό, ενώ οι εξαγορές από το εξωτερικό μπορεί να μεταφέρουν πνευματική ιδιοκτησία και ταλέντα εκτός της ΕΕ. Για την αντιμετώπιση αυτών των ζητημάτων, ορισμένοι ιδιοκτήτες στρέφονται στην ιδιοκτησία των εργαζομένων, η οποία ενσωματώνει την κοινωνική ευθύνη στις επιχειρήσεις. Η έρευνα δείχνει ότι οι επιχειρήσεις που ανήκουν σε εργαζόμενους έχουν υψηλότερη παραγωγικότητα, μεγαλύτερη ανθεκτικότητα και χαμηλότερο κύκλο εργασιών. Ωστόσο, η ΕΕ στερείται νομοθετικής και θεσμικής στήριξης για τέτοιες μεταβάσεις. Χώρες όπως οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και ο Καναδάς έχουν υιοθετήσει σχέδια ιδιοκτησίας μετοχών (ESOP), τα οποία επιτρέπουν στους εργαζόμενους να αγοράζουν συλλογικά μετοχές χωρίς προσωπικές επενδύσεις, υποστηριζόμενες από χρηματοδοτικούς μηχανισμούς που υποστηρίζονται από την κυβέρνηση. Στις ΗΠΑ, το 10 % του ιδιωτικού εργατικού δυναμικού απασχολείται από εταιρείες ESOP, πολλές από τις οποίες δημιουργήθηκαν για την αντιμετώπιση των προκλήσεων διαδοχής. Το Ηνωμένο Βασίλειο έχει δει τις εξαγορές εργαζομένων να γίνονται η δεύτερη πιο δημοφιλής λύση διαδοχής. Η Σλοβενία εισάγει το μοντέλο ESOP στην ΕΕ, αλλά η κλιμάκωση είναι δυνατή μόνο με επαρκή χρηματοδοτικά μέσα και υποστήριξη σε επίπεδο ΕΕ.