Το κύριο πρόβλημα του ευρωπαϊκού προγραμματισμού είναι ότι συχνά οι δαπάνες μεταβιβάζονται σε κράτη μέλη που δεν διαθέτουν το προσωπικό ή την εμπειρία για την υλοποίηση των προγραμμάτων, τη δημιουργία προσκλήσεων υποβολής προτάσεων, τη συμμετοχή ενδιαφερόμενων μερών (π.χ. NextGenEU). Προσωπικά, δεν έχω δει ποτέ την ιταλική δημόσια διοίκηση ως ένα ενδιαφέρον μέρος για να εργαστώ. Να αποκτήσουν πείρα στα ιδρύματα ως πτυχιούχοι με σκοπό να προσληφθούν στη συνέχεια στη χώρα τους για την υλοποίηση των εν λόγω προγραμμάτων (ad hoc κατάρτιση), με μαζικό τρόπο, όχι μόνο με τους «εθνικούς εμπειρογνώμονες». Ξεκινώντας από μια εμπειρία στα θεσμικά όργανα και στη συνέχεια να σταλεί στη χώρα μέλος για να εφαρμόσει σε Υπουργεία, Εμπορικά Επιμελητήρια... Στη συνέχεια, όσον αφορά τις επιχειρήσεις, με τον ίδιο τρόπο πρέπει να τις συμπεριλάβουμε σε ευρωπαϊκές πολιτικές με συγκεκριμένες πρακτικές πρακτικής άσκησης/άμεσης εμπειρίας (π.χ. πρόγραμμα κατάρτισης για την υποβολή αίτησης για COSME, HORIZON...) έτσι ώστε από καθαρούς λομπίστες ή αδιάφορους να γίνουν πραγματικά πρεσβευτές, ξεκινώντας από νέους, οι οποίοι θα προσπαθήσουν να αλλάξουν τη νοοτροπία του διαχειριστή των μικρών ΜΜΕ (Η ΕΕ αποτελείται από περισσότερο από το 90 % των ΜΜΕ). Με άλλα λόγια, ένας αποτελεσματικός ευρωπαϊκός προϋπολογισμός εξαρτάται από τους ανθρώπους που τον εφαρμόζουν στα κράτη, μέχρι σήμερα η ΕΕ θεωρείται απόμακρη, δυσνόητη, ιδιόμορφη και πρέπει να την αλλάξουμε. Τέλος, ο ευρωπαϊκός προϋπολογισμός θα πρέπει να επικεντρωθεί στην προσωπική ανάπτυξη των ανθρώπων και να λάβει επίσης υπόψη την ψυχική υγεία με προγράμματα στήριξης σε όλα τα επίπεδα.