Στο Δημοτικό Φόρουμ, κάθομαι δίπλα στη γιαγιά μου. Επανεξετάζουμε τα τελευταία σχέδια προσαρμογής στην κλιματική αλλαγή, τα οποία σχεδιάστηκαν από κοινού από πολίτες όλων των ηλικιών. Οι αποφάσεις δεν είναι εύκολες, αλλά είναι διαφανείς και βασίζονται στις βέλτιστες διαθέσιμες γνώσεις. Θυμάται μια εποχή που το μέλλον ήταν κάτι που έπρεπε να ελεγχθεί με στρατηγικές από πάνω προς τα κάτω που προσπάθησαν να το κλειδώσουν. Αλλά σήμερα, το αντιμετωπίζουμε περισσότερο σαν έναν κοινό ορίζοντα, διαμορφωμένο από στοιχεία, μνήμη και φροντίδα. Δεχόμαστε την αβεβαιότητα, αλλά δεν την αγνοούμε. Πριν από οποιαδήποτε σημαντική απόφαση, διεξάγουμε διαβουλεύσεις για τη φύση. Επιστήμονες, καλλιτέχνες, πολίτες, νέοι και ηλικιωμένοι, συναντιούνται για να ερμηνεύσουν τα σήματα από τα οικοσυστήματα ως μέρος της δημοκρατικής μας διαδικασίας. Ρωτάμε: Ποιο είναι το σωστό για όσους μας κυνηγούν; Τι χρειάζεται ο ζωντανός κόσμος για να ευδοκιμήσει; Αντιμετωπίζουμε το φυσικό μας περιβάλλον ως συνεργάτη για να συνεργαστούμε. Η γιαγιά λέει ότι οι θεσμοί μας έχουν αλλάξει. Κυβερνάμε τώρα μέσω μιας ισορροπίας φωνής και δομής, συνελεύσεων, τοπικών πρωτοβουλιών και υπεύθυνων θεσμών που εργάζονται σε συνεννόηση. Η δικαιοσύνη δεν σταματά στο εισόδημα ή την ταυτότητα. Ο προϋπολογισμός άνθρακα κατανέμεται μεταξύ των γενεών και η φροντίδα ρέει μέσω συστημάτων χωρίς αποκλεισμούς ανά ηλικία. Η τεχνολογία δεν λατρεύεται. Κάθε σημαντική καινοτομία εξετάζεται από διαγενεακά πάνελ. Η Ευρωπαϊκή Ένωση στην οποία ανήκω είναι μια συνεργατική φωνή, η οποία οικοδομεί συμφωνίες που διαρκούν χωρίς να διστάζουν να διαφωνήσουν όταν διακυβεύεται η ισότητα, το κλίμα ή η ειρήνη. Το μέλλον συνήθιζε να είναι απόμακρο. Το βλέπω σε κάθε απόφαση που παίρνουμε.