Νιώθω ότι έχουμε μετατοπιστεί από μια διαγενεακή νοοτροπία «θετικού αθροίσματος» σε μια νοοτροπία «μηδενικού αθροίσματος». Η πίτα δεν μεγαλώνει πια — τώρα το ερώτημα είναι: Μπορώ να διεκδικήσω το κομμάτι μου από την πίτα, ή αφήνω κάποια για άλλες γενιές; Δύο θεμελιώδεις τάσεις έχουν προκαλέσει αυτή τη μεταβολή της αντίληψης: Δημογραφική αλλαγή και κλιματική αλλαγή. Μετά από δύο καταστροφικούς παγκόσμιους πολέμους, η Ευρώπη και μεγάλα μέρη του κόσμου έκαναν μια απίστευτη επιστροφή στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα: Οι οικονομίες αυξήθηκαν, οι καινοτομίες βελτίωσαν την ποιότητα ζωής, η παγκοσμιοποίηση και το ελεύθερο εμπόριο μετέτρεψαν τα είδη πολυτελείας σε προσιτά εμπορεύματα. Η υπόσχεση της διαγενεακής κοινωνικής ανοδικής κινητικότητας ήταν αξιόπιστη: «Θέλω τα παιδιά μου να το έχουν καλύτερα από μένα» ήταν ένα λογικό ιδανικό για να δουλέψω. Αλλά από τη δεκαετία του’90, φαίνεται, η πίτα έχει σταματήσει σιγά-σιγά να μεγαλώνει — τουλάχιστον στην Ευρώπη. Δεν έχω την εντύπωση ότι οι Millennials και η Gen Z είναι πολύ αισιόδοξοι για το μέλλον. Οι κοινωνίες μας γερνούν, γεγονός που τελικά θα προκαλέσει την κατάρρευση των συστημάτων κοινωνικής πρόνοιας. Ταυτόχρονα, οδεύουμε προς ένα διαρκώς θερμό κλίμα, το οποίο θα έχει σοβαρές επιπτώσεις στη μελλοντική μας ευημερία και ασφάλεια. Γιατί πρέπει να πληρώνουμε τα συστήματα υγείας και συνταξιοδότησης που δεν πιστεύουμε ότι θα επωφεληθούμε ποτέ από τον εαυτό μας; Πόσο πρόθυμοι είμαστε να περιορίσουμε τη δική μας κατανάλωση και να συμβιβαστούμε στην ποιότητα ζωής μας για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής; Έχουμε χάσει την αλληλεγγύη μεταξύ των γενεών επειδή δεν έχουμε αξιόπιστα θετικά οράματα.