Για να διασφαλίσουμε πραγματική δικαιοσύνη μεταξύ των γενεών, πρέπει να προχωρήσουμε πέρα από τα οικονομικά μοντέλα που βασίζονται στην ατελείωτη ανάπτυξη. Μια μετα-αναπτυξιακή προσέγγιση για την Ευρώπη αναγνωρίζει ότι η ευημερία δεν μπορεί να οικοδομηθεί με βάση την υπερβολική χρήση των πόρων, την οικολογική καταστροφή, την εμβάθυνση των ανισοτήτων και την υποτίμηση της μη αμειβόμενης εργασίας φροντίδας, στοιχεία που υπονομεύουν την ευημερία των μελλοντικών γενεών. Αληθινή δικαιοσύνη μεταξύ των γενεών σημαίνει να ζεις μέσα στα όρια του πλανήτη και να κατανέμεις τους πόρους δίκαια μέσα στο χρόνο. Αυτό απαιτεί τη μετάβαση από τον πρωταρχικό στόχο της αύξησης του ΑΕΠ στην ευημερία και τη φροντίδα ως κεντρικό στόχο πολιτικής. Οι δημόσιες επενδύσεις πρέπει να δίνουν προτεραιότητα στην κοινωνική και οικολογική ανθεκτικότητα —φροντίδα, εκπαίδευση, προσαρμογή στην κλιματική αλλαγή— και όχι στην ανάπτυξη για δικό της όφελος. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να παρακολουθούν και να κατευθύνουν τους ιδιωτικούς φορείς και τη χρηματοδότηση, είτε μέσω ελέγχων κεφαλαίων και δομών δημόσιας ιδιοκτησίας, για την αντιμετώπιση ευρύτερων κοινωνικών στόχων πέραν των κινήτρων κερδοφορίας. Τα δημοσιονομικά πλαίσια θα πρέπει να αντικατοπτρίζουν αυτή τη μετατόπιση, με εργαλεία όπως η ευημερία και η συνεκτίμηση της διάστασης του φύλου στον προϋπολογισμό και τα προοδευτικά φορολογικά μέτρα (π.χ. φόρος περιουσίας) που διασφαλίζουν ότι η σημερινή κατανάλωση πόρων δεν θα αποβεί εις βάρος του αύριο. Η ενσωμάτωση μιας φεμινιστικής μετα-αναπτυξιακής προσέγγισης στη δικαιοσύνη μεταξύ των γενεών είναι απαραίτητη για να διασφαλιστεί ότι τα οικονομικά συστήματα λειτουργούν για τους ανθρώπους και τον πλανήτη —τώρα και στο μέλλον. Δεν πρόκειται μόνο για την αποφυγή βλαβών, αλλά για την οικοδόμηση κοινής, βιώσιμης ευημερίας μεταξύ των γενεών σε έναν πεπερασμένο πλανήτη.