Η γενική τάση στις δυτικές δημοκρατίες είναι σαφής. Μετατόπιση σε συμβάσεις μηδενικών ωρών εργασίας ή προσωρινές θέσεις εργασίας, μείωση της εργασιακής ασφάλειας, μείωση των μισθών και εξαίρεση συγκεκριμένων τύπων θέσεων εργασίας από τις εγγυήσεις κατώτατου μισθού. Αυτό συνέβη και στην Ευρώπη, π.χ. με το άρθρο 3 παράγραφος 3 της οδηγίας για την απόσπαση εργαζομένων (2016/1234/ΕΕ), το οποίο εξαιρούσε τους εργαζομένους στον τομέα των μεταφορών από τον κατώτατο μισθό. Ταυτόχρονα, όλο και περισσότεροι άνθρωποι στον τομέα των λευκών κολάρων προσλαμβάνονται ως εξωτερικοί σύμβουλοι με επισφαλείς συμβάσεις που είναι απίστευτα αγχωτικές και δεν αφήνουν καμία ασφάλεια. Γιατί το κάνουμε αυτό, γιατί η μόνη συζήτηση επικεντρώνεται στην «ανταγωνιστικότητα» και την αποτελεσματικότητα, ενώ κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας ότι η απασχόληση είναι υψηλή, αλλά μόνο λόγω αυτών των τρομερών συνθηκών εργασίας και συμβάσεων; Η ΕΕ θα πρέπει να επενδύσει περισσότερους πόρους στη στήριξη πολιτικών και συστάσεων που αποσκοπούν στη βελτίωση του εκπαιδευτικού τομέα, καθώς και στη δημιουργία καλύτερων και ασφαλέστερων συνθηκών εργασίας. Αλλά αν η διαδικασία λήψης αποφάσεων δεν είναι μονόπλευρη, δηλαδή από τις επιχειρήσεις στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, χωρίς να περιλαμβάνει τις φωνές των νεότερων γενεών και των εργαζομένων, πώς μπορεί να πραγματοποιηθεί αυτή η μετατόπιση;