Οραματίζομαι μια Ευρωπαϊκή Ένωση όπου η αλληλεγγύη μεταξύ των γενεών δεν είναι απλώς ένα ιδανικό, αλλά μια ζωντανή πραγματικότητα —όπου η σοφία των ηλικιωμένων, η ενέργεια των νέων και η εμπειρία του ενεργού πληθυσμού συνδυάζονται για την οικοδόμηση μιας ανθεκτικής, βιώσιμης και χωρίς αποκλεισμούς κοινωνίας. Σε αυτή τη μελλοντική ΕΕ, οι πολιτικές σχεδιάζονται όχι μόνο για τους σημερινούς ψηφοφόρους αλλά και για τις μελλοντικές γενιές. Οι δημόσιοι χώροι έχουν σχεδιαστεί για την προσβασιμότητα και την αλληλεπίδραση μεταξύ των ηλικιακών ομάδων, τα εκπαιδευτικά συστήματα δίνουν προτεραιότητα στην ενσυναίσθηση και τη συμμετοχή των πολιτών στα κοινά και οι φωνές όλων των ηλικιών εκτιμώνται στις δημοκρατικές διαδικασίες. Για να γίνει αυτό το όραμα πραγματικότητα, πρέπει να δράσουμε τώρα. Πρώτον, πρέπει να επενδύσουμε στον διάλογο μεταξύ των γενεών —δημιουργώντας πλατφόρμες σε σχολεία, κοινότητες και χώρους εργασίας όπου άνθρωποι όλων των ηλικιών μπορούν να ανταλλάσσουν εμπειρίες, ιδέες και προκλήσεις. Δεύτερον, πρέπει να δώσουμε προτεραιότητα σε βιώσιμες πολιτικές που λαμβάνουν υπόψη τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις τόσο στους ανθρώπους όσο και στον πλανήτη —αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, ψηφιακός μετασχηματισμός και οικονομική ανισότητα με πρόβλεψη. Τέλος, τα θεσμικά όργανα της ΕΕ πρέπει να διασφαλίσουν ότι οι νέοι θα έχουν μια θέση στο τραπέζι —όχι ως μάρκες, αλλά ως ισότιμοι εταίροι στη διαμόρφωση του μέλλοντος. Η οικοδόμηση μιας ενωμένης, ακμάζουσας κοινωνίας σημαίνει απόρριψη των ηλικιακών διαιρέσεων και υιοθέτηση μιας κουλτούρας όπου η μάθηση και η ευθύνη μοιράζονται μεταξύ των γενεών. Οι αποφάσεις που λαμβάνουμε σήμερα πρέπει να καθοδηγούνται από την αρχή της κληρονομιάς —όχι μόνο από όσα επιτυγχάνουμε τώρα, αλλά και από όσα αφήνουμε πίσω μας. Το μέλλον της ΕΕ εξαρτάται από αυτό.