Ένας τομέας στον οποίο πρέπει να αντιμετωπιστεί επειγόντως η δικαιοσύνη μεταξύ των γενεών είναι η πολιτική για το κλίμα. Η κλιματική αλλαγή είναι το πιο πιεστικό παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο οι βραχυπρόθεσμες αποφάσεις μπορούν να έχουν καταστροφικές μακροπρόθεσμες συνέπειες. Ωστόσο, οι νέοι —αυτοί που θα ζήσουν με τις συνέπειες αυτές περισσότερο— συχνά αποκλείονται από τη διαμόρφωση των πολιτικών που αποσκοπούν στην επίλυσή τους. Χρειαζόμαστε μια σαφή αλλαγή στη στρατηγική της ΕΕ για το κλίμα: ο μακροπρόθεσμος αντίκτυπος πρέπει να έχει προτεραιότητα έναντι της άμεσης πολιτικής ή οικονομικής ευκολίας. Κάθε σημαντική περιβαλλοντική απόφαση θα πρέπει να περιλαμβάνει τη διαβούλευση με τους νέους ως συνήθη πρακτική και όχι ως εξαίρεση. Τα συμβούλια νεολαίας για το κλίμα τόσο σε εθνικό όσο και σε ενωσιακό επίπεδο θα πρέπει να έχουν πραγματική επιρροή, με δικαίωμα ψήφου ή συμβουλευτική εξουσία στις σχετικές επιτροπές. Επιπλέον, η κλιματική δικαιοσύνη μεταξύ των γενεών θα πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία —όχι μόνο ως επιστημονικό ζήτημα, αλλά ως ευθύνη των πολιτών. Οι παλαιότερες γενιές, από την άλλη πλευρά, θα πρέπει να συμμετέχουν μέσω εκστρατειών ευαισθητοποίησης και διαγενεακών έργων που φέρνουν σε επαφή νέους και ηλικιωμένους για να εργαστούν σε πρωτοβουλίες βιωσιμότητας στις κοινότητές τους. Εάν η κλιματική αλλαγή είναι μια κρίση που εκτείνεται σε γενιές, τότε η απάντηση πρέπει να είναι διαγενεακή εκ σχεδιασμού. Η Ευρώπη μπορεί να πρωτοστατήσει δείχνοντας ότι η περιβαλλοντική ευθύνη αποτελεί κοινό καθήκον —και ότι κάθε φωνή, ανεξαρτήτως ηλικίας, έχει σημασία για την οικοδόμηση ενός βιώσιμου μέλλοντος.