Όταν μιλάμε για δικαιοσύνη μεταξύ των γενεών, συχνά εστιάζουμε σε αυτό που αφήνουμε πίσω — το χρέος, τα κλιματικά ζητήματα, τα συστήματα που πρέπει να διορθώσουμε. Αλλά υπάρχει κάτι βαθύτερο που συχνά παραβλέπουμε: το επίπεδο συνείδησης στις νεότερες γενιές εξελίσσεται ραγδαία. Όπως και η τεχνητή νοημοσύνη, η ευαισθητοποίηση και η ευαισθησία τους αυξάνονται εκθετικά. Ωστόσο, πέφτουμε στην ίδια παλιά παγίδα — υποθέτοντας ότι «ξέρουμε καλύτερα», ότι ο τρόπος ζωής μας είναι ανώτερος. Αυτό δεν χτίζει γέφυρες. χτίζει τοίχους. Δημιουργεί αποσύνδεση, όχι σοφία. Και η σοφία μόνο χώρες όπου υπάρχει εμπιστοσύνη. Για πολλούς νέους σήμερα, η ηλικία από μόνη της δεν αποτελεί πλέον λόγο εμπιστοσύνης — αφορά την αυθεντικότητα, τη συνάφεια και την κοινή κατανόηση. Αν οι παλαιότερες γενιές δεν βρουν νέους τρόπους να εκφράσουν τη σοφία τους, μπορεί να ξεθωριάσει, αν ακουστεί. Αντί να καθόμαστε με αυτή την πραγματικότητα, συχνά βιαζόμαστε να βρούμε λύσεις. Πολιτικές, εκστρατείες — καλοπροαίρετες, αλλά συχνά βασίζονται σε λανθασμένα διαγνωσμένα προβλήματα. Δεν μπορείς να διορθώσεις μια σχέση αν δεν έχεις καταλάβει τη ρήξη. Δεν μπορείτε να γεφυρώσετε ένα κενό συνείδησης με εργαλεία που δεν αγγίζουν την καρδιά του. Τι σημαίνει, λοιπόν, να «αυξάνετε τη συνείδηση» των παλαιότερων γενεών; Ίσως ξεκινά με νέες πρακτικές: βαθύτερη ακρόαση, ενσωματωμένη πρόβλεψη και συν-δημιουργία από γενιά σε γενιά. Εργαλεία όπως η συναρπαστική αφήγηση, η εικονική εικόνα και η συλλογική φαντασία — ειδικά με τη συμμετοχή των παιδιών — μπορεί να μας βοηθήσουν να νιώσουμε το δρόμο μας προς την κατανόηση. Γιατί μόνο όταν κατανοήσουμε πραγματικά το χάσμα, μπορούμε να αρχίσουμε να το κλείνουμε.