Στη σημερινή κοινωνία, υπάρχει ένας σαφής διαχωρισμός μεταξύ των γενεών, όχι μόνο από την άποψη της νοοτροπίας, αλλά και έναντι των κυβερνητικών προσδοκιών και των νέων ηθικών προτύπων. Οι παλαιότερες γενιές, έχοντας μεγαλώσει σε ένα πολύ διαφορετικό κοινωνικο-πολιτισμικό πλαίσιο, είναι συχνά πιο απρόθυμες να υιοθετήσουν ορισμένες σύγχρονες ιδέες, όπως αυτές που σχετίζονται με την ένταξη, την ποικιλομορφία ή τις νέες αντιλήψεις για την ταυτότητα. Το βάρος των παραδοσιακών τους πεποιθήσεων, βαθιά ριζωμένων στην εκπαίδευση και τις αξίες της εποχής τους, μερικές φορές τους οδηγεί να απορρίψουν ή να φοβηθούν αυτές τις εξελίξεις, τις οποίες θεωρούν ότι θέτουν υπό αμφισβήτηση το πλαίσιο αναφοράς τους. Αντίθετα, οι νεότερες γενιές, λουσμένες σε έναν συνεχώς μεταβαλλόμενο κόσμο, έχουν μεγαλύτερη επίγνωση των ζητημάτων της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ισότητας των φύλων, της αναγνώρισης των μειονοτήτων και του σεβασμού του περιβάλλοντος. Αυτά τα νέα ζητήματα λαμβάνονται όλο και περισσότερο υπόψη από τις κυβερνήσεις και ενσωματώνονται στις δημόσιες πολιτικές, γεγονός που ενισχύει περαιτέρω αυτό το χάσμα μεταξύ των θεσμικών προσδοκιών και των προσωπικών αξιών των ηλικιωμένων. Αυτό το χάσμα των γενεών δημιουργεί μερικές φορές εντάσεις, όπου οι νεότεροι κατηγορούν τους ηλικιωμένους για τον συντηρητισμό τους, ενώ οι ηλικιωμένοι καταγγέλλουν μια κοινωνία που θεωρούν υπερβολικά ανεκτική ή ασταθή.