Για να ορίσουμε τη διαγενεακή δικαιοσύνη, βοηθά να υιοθετήσουμε μια δημογραφική άποψη, στην οποία όλοι μας, καθώς περνάμε από τη ζωή μας, αλλάζουμε τους ρόλους που παίζουμε στις οικογένειές μας, τις κοινότητες και την κοινωνία μας. Μέσα από αυτό το πρίσμα, τα παιδιά, οι έφηβοι, οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι δεν είναι κάποιες ανταγωνιστικές ομάδες με αντιφατικά πολιτικά συμφέροντα, αλλά είναι όλες διαφορετικές ενσαρκώσεις από εμάς, ακριβώς σε διαφορετικά στάδια της ποικιλόμορφης ιστορίας της ζωής μας. Δεδομένης αυτής της πολυμορφίας, η ενίσχυση της ανθεκτικότητας των κοινωνιών μας απέναντι στις μελλοντικές προκλήσεις αποτελεί συλλογική ευθύνη. Τα άτομα διαφέρουν όσον αφορά τη γενετική τους σύνθεση, την υγεία, την ικανότητα, το κοινωνικοοικονομικό υπόβαθρο, την ανατροφή και άλλα χαρακτηριστικά πέρα από τον έλεγχό τους. Σε μια δίκαιη κοινωνία μεταξύ των γενεών, η ανθεκτικότητα δεν μπορεί να απαιτηθεί μόνο από άτομα, τα οποία μπορεί να έχουν ή να μην έχουν την ικανότητα να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις που οφείλονται στην υγεία, την οικονομική τους κατάσταση ή τη διαθεσιμότητα άλλων πόρων, όπως η γνώση. Αντ’ αυτού, για να ανθίσουν οι κοινωνίες, η ανθεκτικότητα θα πρέπει να είναι ένα σύνολο συστήματος χαρακτηριστικό του τρόπου με τον οποίο οι κοινωνίες μας είναι οργανωμένες και του τρόπου με τον οποίο συνδεόμαστε μεταξύ μας από γενιά σε γενιά. Η επιστήμη των συστημάτων υπονοεί ότι οι δομές που βασίζονται στο δίκτυο είναι πιο ανθεκτικές από τις άκαμπτες ιεραρχίες από πάνω προς τα κάτω ή χαλαρά σύνολα μεμονωμένων στοιχείων. Αυτό σημαίνει ότι η τοπολογία της ζωής μας πρέπει να επανεξεταστεί, να επιτευχθεί η σωστή ισορροπία μεταξύ των ατόμων και των ομάδων και να διασφαλιστεί ότι τα δίκτυα υποστήριξης είναι εκεί όπου χρειάζεται.