Οι περισσότερες, αν όχι όλες, οι γενιές που συνταξιοδοτήθηκαν τα τελευταία 50 χρόνια στα κράτη πρόνοιας το έκαναν με κέρδος: πλήρωναν λιγότερο σε εισφορές κοινωνικής ασφάλισης απ’ ό,τι στις συνταξιοδοτικές παροχές/συντάξεις. Οι προηγούμενες γενιές αντιστάθμισαν το γεγονός αυτό με έμμεση πληρωμή: είχαν ποσοστό γονιμότητας πάνω από το ποσοστό υποκατάστασης των γενεών (2,1). Το σύστημα πυραμίδας που είναι τα κράτη πρόνοιας μας έχει υπονομευθεί σιγά-σιγά από τις υπερβολικά υψηλές συντάξεις. Αυτό κατέστη δυνατό μέσω της αύξησης της παραγωγικότητας και μέσω της συσσώρευσης τεράστιων ποσών δημόσιου χρέους. Και οι δύο δρόμοι φαίνονται τώρα πολύ πιο δύσκολοι: Η Ευρώπη είναι ήδη θαμμένη κάτω από μη βιώσιμα ποσά δημόσιου και ιδιωτικού χρέους, και οι οικονομικές επιδόσεις της είναι σταθερά φτωχές. Μεταξύ των απαντήσεων που μπορεί να χρειαστεί να βρούμε για αυτά τα προβλήματα είναι: Μείωση όλων των εμποδίων στη δημιουργία πλούτου. Χωρίς τις ιδιωτικές εταιρείες να πληρώνουν φόρους, δεν υπάρχει σύστημα πρόνοιας. — Παροχή κινήτρων για καινοτομία που οδηγεί στη μείωση των απαιτήσεων για θέσεις εργασίας: για παράδειγμα, η ρομποτοποίηση για όλους τους τομείς που είναι λιγότερο ελκυστικοί για τους εργαζομένους. — Οι οικογένειες με παιδιά και οι εργαζόμενοι γονείς πληρώνουν διπλά στο σύστημα: πληρώνουν φόρους και κοινωνικές εισφορές και παρέχουν την επόμενη γενιά εργαζομένων. Ως εκ τούτου, θα πρέπει να επανασχεδιάσουμε όλες τις κοινωνικές πολιτικές για να διασφαλίσουμε ότι οι εργαζόμενες οικογένειες με παιδιά είναι πάντα σε καλύτερη θέση από ό, τι οι εργαζόμενοι χωρίς παιδιά ή οικογένειες δεν ήταν γονείς.