Μετά από 6 χρόνια εργασίας για τη ΜΚΟ Jane Goodall Institute στο Κονγκό, μπόρεσα να καταλάβω και να παρατηρήσω πώς επιτυγχάνουν αποτελεσματικά ριζικές αλλαγές στην κοινωνία. Στην αρχή της εργασίας τους, οι χιμπατζήδες περιφρονούνταν ως ζωντανά όντα. Κυνηγήθηκαν για να είναι κατοικίδια ζώα ή για να εμπορεύονται το κρέας τους. Σήμερα ο πληθυσμός των πολιτών τους σέβεται και τους προστατεύει και η πλειοψηφία των διακινητών έχουν γίνει φύλακες του αποθέματος. Πώς το πήραν; Με τη μέθοδο της «τριγωνικής προσέγγισης». Πρόκειται για μια τριπλή στρατηγική: 1. Φροντίδα για τα προσβεβλημένα όντα. 2. Εκπαίδευση των πολιτών. 3. Νομοθετικά μέτρα. Θεωρώ ότι αυτή η στρατηγική ισχύει και για το πρόβλημα του μίσους στην κοινωνία μας, δεδομένου ότι είναι απαραίτητο να προταθεί μια προσέγγιση στα ίδια 3 σημεία: 1. Προστασία και υποστήριξη των θυμάτων. Μέσω ενός δικτύου υποστήριξης που τους βοηθά να ξεπεράσουν τις συναισθηματικές βλάβες και να εγκαταλείψουν το οικοσύστημα όπου καταστρέφονται. 2. Εκπαίδευση των πολιτών. Στα σχολεία από μικρή ηλικία αλλά και προς τους ενήλικες μέσω εκστρατειών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στα μέσα ενημέρωσης. Σε αυτό το τμήμα θεωρώ απαραίτητο να προσφέρω εναλλακτικές λύσεις στις εταιρείες και τους «μισητές» για να προσαρμόσουν την ενέργειά τους προς νέους θετικούς στόχους (καθώς στην ΜΚΟ η μυστικότητα πήγε στους φροντιστές). 3. Νομοθεσία. Να θέσει σαφέστερα όρια στο τι είναι και τι δεν είναι ελευθερία έκφρασης και υψηλότερα πρόστιμα για πλατφόρμες ή μέσα ενημέρωσης που δεν πληρούν τα όρια κατά του μίσους. Μπορούμε να κάνουμε αυτή την αλλαγή. Πάμε