Haat komt voort uit de angst van het individu tegen het onbekende (grondgebied, gebruiken, rituelen, enz.). Het is daarom zowel inherent als empathie met de aard van de mens, diersoorten zoals andere zoals grote apen en katachtigen. Om deze haat te overwinnen, moet hij zich ervan bewust worden door middel van onderwijs in al zijn vormen (ouderlijk, school, universiteit, cultus, cultureel, historisch, herdenkingsbezoek), maar ook door regelmatige intercommunale uitwisselingen. Deze natuurlijke haat in Kant is niet bij Rousseau. In werkelijkheid hadden de twee filosofen gelijk omdat de mens gemakkelijk van liefde naar haat kan overgaan en omgekeerd. Het hangt allemaal af van zijn omgeving en zoals Spinoza zijn verlangen zo goed had beschreven: Ik heb honger, ik heb dorst, vrees ik. Een voorbeeld is onder andere de genocide in Rwanda tussen de Hutus en de Tutsi, waar de bloedbaden decimeerde broederschappen, buurten en vriendschappen. De strijd tegen haat is nooit voltooid en dringt aan op een gemeenschappelijk beleid en voortdurende waakzaamheid op alle niveaus van de menselijke samenleving, waarbij cellen zijn samengesteld uit gespecialiseerde deskundigen (historici, biologen, sociologen) die hun conclusies aan het beleid geven en regelmatig worden gepubliceerd.